Voor Live Puri-fans in ons midden behoeft Anne geen introductie. Regelmatig passeert zij met haar heerlijke, eiwitrijke en veelal koolhydraatarme recepten de revue in onze Instagram Stories. Maar wie is Anne nou écht? Welk levenspad heeft ze tot nu toe bewandeld, en wat zijn haar drijfveren? Naar aanleiding van haar boeklancering ‘Bakken met Anne – Zoete Verleidingen’ en haar ‘nieuwe’ leven, vroegen wij Anne het hemd van het lijf.
Voor iedereen die jou nog niet kent: kun je jezelf even voorstellen?
Mijn naam is Anne Verhoeve, bouwjaar ‘88 en geboren en getogen in IJsselstein. Daar woon ik nog steeds, samen met mijn man en twee zoontjes (‘20 en ‘16). 27 uur per week ben ik werkzaam in de ambulante GGZ zorg als verpleegkundige. Ik maak deel uit van het team ‘Verslaving en Psychiatrie’ – een hele uitdaging om de cliënten zo goed mogelijk te begeleiden bij hun herstel. Verder durf ik mezelf een echte foodie te noemen. Maar dan wel een foodie die zich specifiek richt op koolhydraatbewust en suikervrij, dat is namelijk de manier waarop ik sinds 2012 eet en drink. Ik ben bekend met PCOS, waardoor ik veel last heb van hormonen en ontdekt heb dat ik van (teveel) koolhydraten snel aankom in gewicht. Vanwege PCOS was het voor mij ook niet vanzelfsprekend om zwanger te raken. Beide zwangerschappen zijn een medisch traject geweest en uiteindelijk heeft het ruim vier jaar geduurd voordat ik zwanger was van ons eerste kind. Je leest het al: ik weet niet beter dan dat voeding, hormonen en de strijd tegen overgewicht een grote impact hebben op mijn leven.
”Het aantal keer dat ik te horen heb gekregen dat ik ‘gewoon minder moest eten’, is niet te tellen.”
Heftig! In 2022 ben je een maagverkleining ondergaan. Ligt de strijd tegen overgewicht daar aan ten grondslag, of is er meer?
Dit is een hele lastige vraag. Laat ik beginnen met het feit dat ik het grootste deel van mijn leven dus overgewicht heb gehad. Op de basisschool stond ik bekend als de langste, meest breed gebouwde meid. Ook in mijn tienerjaren heb ik veel problemen gehad met mijn gewicht. Daarnaast bleek in die periode dat ik fibromyalgie heb, en later kwam diagnose PCOS daar ook nog bij. Ik kon met gemak 1 tot 2 kilo per week aankomen, maar afvallen ging heel langzaam. Ik heb ontelbaar veel diëtisten gezien in mijn leven, maar helaas nooit de juiste getroffen. Steeds weer werd ik ‘beschuldigd’ van sabotage omdat ik, in plaats van afgevallen, aangekomen was. Ik volgde daarentegen echt trouw de voedingslijsten, waarbij ik vaak wel 6 boterhammen per dag moest eten. Inmiddels weet ik: daarvan kom ik aan (want: koolhydraten). Ook kende ik al jaren geen verzadigd gevoel en had ik continu honger. Ik kon prima een tijd lang niets eten of een dieet volgen, tot er iets ingrijpends gebeurde of mijn gewicht op de weegschaal niet meer naar beneden ging. Dat waren voor mij momenten waarop ik instortte en me ging volvreten. Ik at dan alles wat los en vast zat. Hoewel ik nooit een diagnose heb gekregen voor dit gedrag, zou ik met de kennis die ik nu heb de Anne van toen het label ‘binge eater’ durven op te plakken. Wat ik deed was ongecontroleerd eten, overmatig eten en echt ver overeten. Dan val je natuurlijk ook niet af. Ik heb hier destijds hulp voor gezocht, maar ik vind de hulpverlening in Nederland voor dit soort problemen vaak erg kortzichtig. Het aantal keer dat ik te horen heb gekregen dat ik ‘gewoon minder moest eten’, is niet te tellen. Maar er was niemand die toen écht met mij in gesprek is gegaan. Op mijn 24e klopte ik aan bij een gynaecoloog, omdat ik al een lange tijd probeerde om op een natuurlijke manier zwanger te worden.
Het was een vreselijke ervaring.
Het enige wat de gynaecoloog me vertelde was dat ik minstens 10% van het gewicht wat ik toen woog, moest afvallen. Daarna kon ik terugkomen. Ik denk dat iedereen zich wel kan voorstellen wat zoiets met je doet. Gelukkig vond ik een andere gynaecoloog die wél wilde starten met een zwangerschapstraject, op voorwaarde dat ik aan de slag zou gaan met afvallen. Uiteindelijk raakte ik na vier jaar jojoën zwanger. In die negen maanden kwam ik bijna 30 kilo aan. Toen mijn zoon geboren was, raakte ik daar 15 kilo van kwijt. Opnieuw werd ik zwanger, en ook tijdens die zwangerschap kwam ik aan. 20 kilo dit keer, waardoor ik op mijn hoogste gewicht ooit uitkwam. Door mijn overgewicht kon ik niet de moeder zijn die ik wilde. Ik had last van mijn lichaam, was altijd moe en mijn leven voelde steeds zwarter en zwaarder. Voor de buitenwereld ben ik altijd de vrolijke Anne gebleven, maar van binnen wist ik dat er iets moest veranderen. Ik ben toen wat dingen bij mezelf gaan onderzoeken, en heb de voor-en nadelen van een maagverkleining op een rij gezet. Toen werd het voor mezelf duidelijk dat de strijd tegen het hongergevoel mijn grootste issue van was. Ik wist zeker dat op de ‘normale’ manier afvallen mij niet zou lukken, waardoor er maar één ding overbleef: een maagverkleining. Met een kleinere maag zou ik eindelijk niet continu honger hebben.
Uiteindelijk wogen voor jou de voordelen van een maagverkleining op tegen de nadelen. Hoe is het om een maagverkleining te ondergaan?
Heel spannend! Vooral de eerste stap: naar de huisarts. Ik heb met tranen in m’n ogen en een brok in m’n keel mijn wens voorgelegd aan haar. Toen het voortraject liep, heb ik het heel lang ‘geheim’ gehouden voor de mensen om me heen. Ik was erg bang voor de reacties van anderen en wilde eerst zelf helemaal zeker zijn van mijn keuze. Zelfs mijn man wist van niets. Pas toen ik me had ingeschreven bij de Obesitas Kliniek heb ik het hem verteld. Hij ging gelijk mee naar de introductieavond en stond 100% achter me. In de tussentijd heb ik een hele afweging gemaakt over de ingreep. Alles, ook de nadelen. Want wat als het niet goed zou gaan tijdens of na de operatie? Uiteindelijk koos ik bewust voor een sleeve, omdat ik ervan overtuigd was dat het bij mij echt om het hongergevoel ging. Een sleeve neemt dit gevoel weg. Mijn ouders en broers heb ik het pas verteld toen ik groen licht had voor de operatie. Het coronavirus heeft het herstellen van mijn operatie in de weg gezeten, maar verder heb ik echt veel geluk gehad met mijn herstel en hoe ik kan eten met mijn sleeve.
”Nu loop ik met gemak grote afstanden, sport ik twee keer per week en het allermooiste: ben ik de mama voor de kids die ik altijd al wilde zijn.”
Op welke manier is je leven veranderd nu je een gezond gewicht hebt?
Ik ben oktober ‘22 geopereerd. Nu, bijna 1,5 jaar verder en 50 kilo armer, is mijn gewicht gestabiliseerd en ben dik (haha) tevreden met het resultaat! Het is fijn dat ik ook voor nazorg kan rekenen op ondersteuning van de Obesitas Kliniek. Want na de operatie begint het eigenlijk pas echt. Mijn zelfbeeld was veranderd, de reacties van mijn omgeving waren wisselend en in mijn hoofd was ik nog steeds de ‘dikke Anne’. Dat denk ik overigens soms nog steeds, terwijl ik nu op foto’s of in de spiegel toch echt wel de verandering zie. Dat inzicht heeft tijd nodig. Het idee dat ik elke dag 50 kilo meer met me mee getild heb, is nog steeds onwerkelijk. Maar ik bruis van de energie! Niet normaal wat ik nu ineens op een dag kan doen en ook doe. Voorheen keek ik de ene serie na de andere, van de bank afkomen was al zwaar. Nu loop ik met gemak grote afstanden, sport ik twee keer per week en het allermooiste: ben ik de mama voor de kids die ik altijd al wilde zijn. Samen spelen, sporten, rennen… Zelfs Monkeytown kent voor mij geen geheimen meer. Ik geniet zoveel meer van het leven!
Welke veranderingen heb je moeten maken in je eetpatroon?
Bij alle drink- en eetkeuzes die ik maak focus ik me op de inname van eiwitten. Dit is heel belangrijk om – na veel gewichtsverlies of tijdens het afvallen – spiermassa te behouden en het immuunsysteem te versterken. Daarnaast zorgen voldoende eiwitten voor een verzadigd gevoel waardoor ik niet snel weer honger heb. Want ook al heb ik een banaanmaag, ook die is eigenlijk best snel weer leeg. Omdat ik tegenwoordig vaak eiwitpoeder van Live Puri gebruik in mijn bakrecepten, is het niet moeilijk om aan mijn dagelijkse eiwitbehoefte te komen. En als ik dan toch nog eiwitten tekort kom, maak ik nog een lekkere smoothie met een schepje Live Puri! Wat ik ook heb moeten veranderen, is het scheiden van een hapje en een drankje: eten en drinken tegelijk zit er met een sleeve niet in.
”Live Puri eiwitpoeders hebben echt een mega zachte, smeuïge smaak en dito structuur.”
Er zijn heel veel eiwitpoeders verkrijgbaar. Waarom heb je gekozen voor de eiwitpoeders van Live Puri?
Mijn eerste kennismaking met Live Puri is jaren geleden, toen een webshop waar ik een samenwerking mee had, de producten van het merk ging verkopen. Ik had nare ervaringen met eiwitpoeders; of de smaak was vies of het bleef klonteren. Daarom was ik dus echt geen liefhebber van eiwitpoeders. Toch besloot ik Live Puri, dat beloofde écht lekker te zijn en niet te klonteren, te proberen. Sindsdien heb ik Live Puri standaard in de kast staan! Live Puri eiwitpoeders hebben echt een mega zachte, smeuïge smaak en dito structuur. Geen klontje te bekennen en ze zijn perfect om mee te bakken. Met andere eiwitpoeders krijgen mijn baksels een taaie structuur, maar doordat Live Puri gemaakt is van melkeiwitten blijft alles lekker smeuïg.
Op welke manier(en) gebruik jij de eiwitpoeders?
9 van de 10 keer verwerk ik de eiwitpoeders in mijn baksels. Dit heeft er voornamelijk mee te maken dat mijn voorkeur nog steeds niet uitgaat naar eiwitshakes. Eerlijk? Waarom zou ik iets drinken als ik ook lekkere taart kan bakken en eten? Maar, zoals ik al eerder vertelde, maak ik soms een smoothie met eiwitpoeder. Ideaal op dagen waarop ik niet aan mijn eiwitbehoefte kom, maar wel al genoeg heb gegeten.
Op mijn website staan inmiddels veel eiwitrijke, low-calorie en koolhydraatarme recepten met eiwitpoeder, en er komen er steeds meer bij! Ook in mijn bakboek heb ik in meerdere recepten eiwitpoeder van Live Puri verwerkt. Bijvoorbeeld in de cookie dough en het cookie dough ijs; echt verrukkelijk! En de eiwitrijke ontbijtwafel is ook echt aan te raden. En de scones, granola, het pindakaas-ontbijttaartje of de paasstol… Afijn, reden om het bakboek én de eiwitpoeders van Live Puri te kopen!
Wat wil je meegeven aan anderen die binnenkort een maagverkleining ondergaan, of aan wie een maagverkleining overweegt?
Ik vind het belangrijk om mee te geven dat je je beseft dat een maagverkleining geen oplossing, maar een hulpmiddel is. Het is een zware ingreep die je niet moet onderschatten. Als je je niet goed voorbereidt of inleest, heb je meer kans op teleurstellingen achteraf en dat zou zonde zijn. Je laat tenslotte niet zomaar in je snijden. Daarnaast vind ik het van belang dat je een maagverkleining 100% voor jezelf doet, en (eventueel) daarna pas voor anderen. Ik heb het écht voor mezelf gedaan om een leukere mama te kunnen zijn. Niet omdat anderen zeiden dat het nodig was, of dat ik het moest doen. Op de lange termijn gaat dat toch niet werken. Je moet zelf willen veranderen, mede omdat het harde werken pas ná de operatie komt. Je moet bereid zijn om je leefstijl en voeding volledig om te gooien. Oh en nog een hele belangrijke: klamp je niet vast aan de weegschaal. De eerste maanden verloor ik heel snel gewicht (25-30 kilo in 2,5 maand), daarna was het krap 2,5 kilo per maand. Maar ook dan kom je onderaan de streep op een gewichtsverlies van 50 kilo. Het kan als een teleurstelling voelen als je gewichtsafname afneemt, maar blijf iedere maand foto’s maken en deze met elkaar vergelijken. Dat is zo helpend, want de centimeters gaan wel hard!
Anne heeft tijdens het traject van haar maagverkleining blogs geschreven. Deze kun je vinden op de blogpagina op haar website.